Zarządzanie biznesem w małych i średnich przedsiębiorstwach: zastosowanie technologii rozwojowych dużych korporacji

Siedem grzechów początkujących przedsiębiorców

Przedsiębiorcy rozpoczynający swoją przygodę z biznesem często mają skłonność do popełniania elementarnych, typowych błędów. Ich wczesna identyfikacja oraz skuteczne wyeliminowanie pozwolą na zminimalizowanie ryzyka niepowodzenia przedsięwzięcia w początkowej fazie rozwoju. Zwiększają także szanse na pozyskanie inwestora, gwarantującego wsparcie przy realizacji projektów.

1. Zły pomysł na biznes

Najpoważniejszym, a zarazem najczęściej popełnianym błędem jest niedokładnie przemyślany pomysł na biznes. Niedoświadczeni biznesmeni mają często tendencję do zbyt optymistycznego traktowania swojego przedsięwzięcia. Ta bezkrytyczność może prowadzić do pomijania istotnych kwestii, mających wpływ na funkcjonowanie biznesu w warunkach rynkowych. Ponadto, przedsiębiorcy często uzależniają wszystkie działania od pozyskania inwestora z zewnątrz i jego wsparcia finansowego. Co więcej, nie potrafią nawet precyzyjnie określić wysokości środków niezbędnych do uruchomienia działalności. Świadczy to przede wszystkim o niedopracowaniu koncepcji biznesowej.

2. Brak konkurencji

Drugim błędem jest brak analizy konkurencji, czyli badania rynku pod kątem firm oferujących podobny profil produktów czy usług. Początkujący przedsiębiorcy wychodzą często z błędnego założenia, w myśl którego ich projekt jest niepowtarzalny i nowatorski. Niestety, w rzeczywistości liczba innowacyjnych pomysłów jest znikoma. Z tego powodu, niepodparte analizą przeświadczenie, iż przedsiębiorstwo stanie się kolejnym Googlem, czy Skypem może okazać się zgubne.  

3. Zły pomysł na biznes

Kolejny popularny błąd dotyczy błędnego opracowania i realizacji planu finansowego. Napisanie ogólnego planu, bazującego na uśrednionych danych, jest bardzo łatwe. Zdecydowanie trudniej jest opracować go szczegółowo, w odniesieniu do sytuacji biznesowych, w których przedsiębiorstwo będzie funkcjonować. Podobnie z realizacją planu zgodnie z założeniami opracowanymi w budżecie. Gdy skonfrontuje się pierwotne plany z ich realizacją, okazuje się, że przedsiębiorcy niezwykle rzadko trzymają się założeń, hojnie korzystając z korekt budżetu. Taka sytuacja jest niekorzystna dla firmy, gdyż zaburza stan jej finansów i  prowadzi do konfliktów z inwestorem. Zostaje zachwiane wzajemne zaufanie, będące podstawą współpracy, gdyż w przypadku zmiany planów na których opierała się kooperacja, inwestor może  czuć się oszukany

4. Brak wkładu własnego

Czwartym błędem jest brak  namacalnego wkładu własnego przedsiębiorcy. Inwestor decydując się na współpracę, przyjmuje na siebie ryzyko nieudanego przedsięwzięcia i utraty środków.  Aby zainteresować go nowym projektem i podwyższyć wiarygodność, przedsiębiorcy powinni zaproponować wkład własny, w celu zwiększenia bezpieczeństwa.  W jego skład mogą wchodzić nie tylko środki finansowe, ale także nieruchomości. Przedstawiając takie dobra jako wkład własny, możliwość znalezienia inwestora, który poniesie ryzyko finansowe, jest dużo większa niż przedstawienie samego pomysłu i know-how

5. Nieprzemyślany plan działań

Również nieprzemyślany plan działań operacyjnych zniechęca inwestorów do poszczególnych przedsięwzięć biznesowych. Oszacowany na początku plan zakupowy i liczba personelu nie powinny ulegać znaczącym zmianom na kolejnych etapach realizacji projektu. Można łatwo wyobrazić sobie sytuację, gdy przedsiębiorca, który pozyskał środki od inwestora na zakup maszyn, źle oszacował całkowity koszt inwestycyjny, bo przykładowo nie wziął pod uwagę kosztu montażu, czy też zakupu surowców potrzebnych do obsługi. W efekcie, koszt projektu znacząco wzrósł i nie był tożsamy z  wyliczeniami zamieszczonymi w pierwotnym planie. Inwestor, który jest zmuszony do zwiększenia wkładu finansowego w stosunku  do pierwotnie planowanego, traci zaufanie do przedsiębiorcy

6. Jaka jest rola inwestora?

Szóstym istotnym zagadnieniem jest określenie roli inwestora w przedsięwzięciu. Przedsiębiorca powinien na początku współpracy przedstawić inwestorowi przemyślany plan jego uczestnictwa w projekcie. Sytuacja, gdy rola inwestora ogranicza się jedynie do finansowania projektu, jest bardzo rzadka. Często chce on mieć realny wpływ na decyzję, kontrolę i przebieg realizacji założeń biznesowych. Podejście przedsiębiorcy oczekującego jedynie wkładu finansowego, bez realnego wpływu inwestora na decyzję spółki, może skutkować utratą zaufania pomiędzy podmiotami

7. Kwestie personalne

Ostatnim z najpopularniejszych błędów jest zaniedbanie spraw związanych z zatrudnieniem w spółce.   W sytuacji, gdy dwóch przedsiębiorców pracuje nad jednym pomysłem, często dochodzi między nimi do konfliktów o podział obowiązków i kompetencji. Ponadto, w momencie rozpoczęcia działalności operacyjnej i postępującego rozwoju spółki, wspólnicy często doprowadzają do przerostu zatrudnienia, dając pracę znajomym i członkom rodziny. Co zrozumiałe, takie praktyki nie znajdują zrozumienia u inwestorów

Uniknięcie powyższych błędów pozwoli nie tylko na zdobycie zaufania inwestorów, ale przede wszystkim wspomoże optymalny rozwój spółki. Dzięki wczesnej identyfikacji i wyeliminowaniu nieprawidłowości, perspektywy funkcjonowania nowego podmiotu biznesowego będą znacznie bardziej optymistyczne, a inwestorzy – spokojni o swój kapitał

Kalendarzowy plan finansowy

Osoby zarządzające finansami przedsiębiorstw z sektora MSP często niesłusznie uważają, że poszczególne rozwiązania są domeną wyłącznie dużych korporacji. Jednym z takich operacyjnych narzędzi jest finansowy plan kalendarzowy, który w znaczący sposób poprawia efektywność zarządzania finansami. Przy niewielkim nakładzie pracy i – co ważniejsze dla MSP, także i kosztów, upraszcza on kontrolę nad finansami firmy

Główne założenia dotyczące opracowania planu są niezwykle proste i wykonalne nawet przy niskich nakładach finansowych. Przede wszystkim, plan powinien zostać opracowany w miesięcznym horyzoncie czasowym – tworzenie dokumentu na kolejny miesiąc powinno się rozpocząć jeszcze w bieżącym. Za główne źródła powinny posłużyć faktury, ustalenia z bankami, umowy oraz harmonogram spłaty i zaciągnięcia kredytów, spłaty podatków oraz wypłaty wynagrodzeń. Niezwykle ważne jest, aby zwrócić uwagę na datę ich księgowania, gdyż od tego zależy do jakiego miesiąca, a więc i cyklu rozliczeniowego zostaną przypisane konkretne dane. Opracowanie samego planu należy rozpocząć od podziału wpływów i wydatków na trzy główne kategorie:

Operacyjne - przychody i wydatki związane z działalnością operacyjną. Obejmuje ona głównie przepływy środków związane z bieżącym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, a więc codzienną sprzedaż i zakup dóbr oraz usług, czy wydatki administracyjne.

Inwestycyjne – przychody i wydatki związane z działalnością inwestycyjną. Do tej grupy należą przychody i wydatki związane z rozwojem przedsiębiorstwa, takie jak zakup maszyn i urządzeń, większych partii towaru czy inwestycje finansowe, a także wpływy z działalności inwestycyjnej.

Finansowe - najmniejsza i występująca zależnie od sytuacji grupa obejmuje działalność finansową, w tym zaciąganie i spłatę kredytów.

Plan finansowy pozwala z dużą dozą prawdopodobieństwa poznać dokładny stan finansów przedsiębiorstwa. Jeśli został sporządzony wystarczająco dokładnie, a wszystkie dostępne dane poddano analizie, można także poznać stan środków spółki na kolejny miesiąc, czy okres rozliczeniowy. Stopień wiarygodności planu finansowego jest bardzo wysoki – wynosi około 90-95%. Procentowa wysokość prawdopodobieństwa jest związana z faktem, iż w polskim biznesie tradycyjny termin płatności wynosi 30-45 dni. Oznacza to, iż szacunki na jakich opiera się plan finansowy oparte są na rzeczywistych, a nie prognozowanych płatnościach i fakturach.

Kolejną zaletą planu jest informacja o czasowym deficycie środków, a więc sytuacji gdy wpłaty nie pokrywają całości wydatków. Wzór na poznanie ewentualnego deficytu i jego skali jest prosty i możliwy do zastosowania w każdym przedsiębiorstwie:

Saldo początkowe + Wpłaty – Wypłaty = Saldo końcowe

Do salda początkowego w danym okresie, dodajemy wpłaty, a od uzyskanej sumy odejmujemy wypłaty. Wynik wskazuje saldo końcowe i możliwy deficyt. Uzyskana na podstawie przeanalizowanych danych informacja o deficycie może posłużyć do jego pokrycia. Istnieje na to kilka sposobów, które stosuje się w zależności od sytuacji, ogólnej kondycji finansowej przedsiębiorstwa i decyzji kontrahentów. Jednym z podstawowych i bardziej popularnych narzędzi jest przesunięcie, czy też przeterminowanie terminów spłaty zobowiązań. Rozwiązanie to posiada jednak istotną wadę – jest uzależnione od decyzji kontrahentów i może być zagrożone karą za przeterminowanie.

Kolejnym sposobem na pokrycie deficytu jest przyspieszenie wpływu należności od partnerów biznesowych, bądź zastosowanie operacji finansowych typu faktoring. Niestety, to rozwiązanie zwiększa dodatkowo koszt finansowy. Trzecim sposobem na pokrycie deficytu jest zaciągnięcie kredytu krótkookresowego, takiego jak kredyt obrotowy, czy overdraft na koncie.

Sporządzenie comiesięcznego finansowego planu kalendarzowego ma jeszcze jedną – niby banalną, ale bardzo istotną zaletę. Za pomocą niskich nakładów, pozwala przedsiębiorcom na zrozumiałe uporządkowanie informacji księgowych. Daje także mocne podstawy do podjęcia trafnych decyzji finansowych, które - tak samo jak zastosowanie odpowiednich narzędzi, leżą w gestii osoby odpowiedzialnej za zarządzanie finansami, konsultującej swoje działania z zarządem.

Kontrola finansów w przedsiębiorstwie z sektora MSP z uwzględnieniem kalendarzowego planu finansowego nie jest zanadto skomplikowana. Potrzebna jest jedynie rzetelna i wnikliwa analiza dostępnych dokumentów na podstawie których można sporządzić dokładny plan miesięczny przedsiębiorstwa. Na jego podstawie można podejmować bieżące decyzje związane z ruchem środków na kontach, a w efekcie być spokojniejszym o kondycję finansową firmy.

Zarządzanie przedsiębiorstwem, a sytuacje kryzysowe

Podczas wybuchu pożaru, świadomość zagrożenia oraz zawczasu przygotowana instrukcja postępowania pozwalają uniknąć niebezpieczeństwa, ratując zdrowie i życie. W podobny sposób można ustrzec się, bądź zniwelować skutki zagrożeń dotykających zarządzane przedsiębiorstwo. Kluczem jest znajomość odpowiednich mechanizmów obronnych.

W kontekście funkcjonowania spółek, pojęciem kryzysu najczęściej określa się spowolnienie gospodarcze ostatnich lat. Ta definicja ogranicza jednak szerokie spektrum zagrożeń niezwiązanych bezpośrednio z sytuacją rynkową, które mogą zaistnieć w zarządzanej firmie. Należą do nich również takie sytuacje, jak: restrukturyzacja, utrata pozycji rynkowej, prawdopodobieństwo wrogiego przejęcia, a nawet zmiana kwestii prawnych kluczowych dla działalności spółki. Z uwagi na mnogość i powszechność występowania zagrożeń, zarządzający przedsiębiorstwem powinni być zawsze przygotowani na wprowadzenie działań antykryzysowych. Jednym z nich jest bieżący monitoring sytuacji – zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Prowadzony właściwie i systematycznie, pozwala zawczasu dostrzec potencjalne zagrożenia i przygotować się do ich uniknięcia.

Najtrudniejszy kryzys gospodarczy

Kryzys gospodarczy może powodować niebezpieczne sytuacje zarówno wewnątrz spółki, jak i poza nią. Zarządzający przedsiębiorstwem z reguły nie są w stanie wpłynąć na zmianę sytuacji na rynku, jednak planując zawczasu odpowiednie działania antykryzysowe, mogą zniwelować skutki niekorzystnych przemian rynkowych. Będąc świadomym wyzwań i zagrożeń stojących przed firmą, można uniknąć niemiłego zaskoczenia. Do tego niezbędny jest plan działań antykryzysowych, uwzględniający działania skierowane do wnętrza spółki. Należą do nich m.in.: ograniczenie kosztów produkcji, redukcje etatów, restrukturyzacje oraz dbałość o zachowanie płynności finansowej. W monitoringu sytuacji przedsiębiorstwa należy uwzględnić również otoczenie zewnętrzne. Warto zawczasu podjąć działania zmierzające do utrzymania dotychczasowej pozycji rynkowej, a nawet zablokowania lub wyprzedzenia konkurencji. Działalność firmy powinna bowiem dostosowywać się do procesów zachodzących w czasie spowolnienia gospodarczego, powodującego zmiany w systemie normatywnym. Przykładem może być sytuacja, gdzie od czasu do czasu podatki pobierane są w postaci zaliczki, w celu uzupełnienia budżetu Urzędów Skarbowych.

Kryzys wewnątrz firmy

Również nieudane działanie w spółce może wywołać sytuację kryzysową. Dlatego przy planowaniu restrukturyzacji, przekształceń oraz innych modyfikacji działalności i struktury spółki, kluczowe jest stworzenie planu awaryjnego. Odpowiednio przygotowany i wdrożony, niweluje skutki źle przeprowadzonych działań operacyjnych, gwarantując tym samym dalszą stabilność pracy przedsiębiorstwa. Plan awaryjny powinien również zakładać ochronę przed działaniami pracowników na szkodę spółki. W krajach Europy Środkowej, załogi przedsiębiorstw są szczególnie uprzywilejowaną grupą. Odpowiednia manipulacja wyjątkowo silnych związków zawodowych może przyczynić się znacząco do destabilizacji pracy całego przedsiębiorstwa. Istnieje bowiem ryzyko, że w sytuacji kryzysowej zarządzający straci główny czynnik działalności firmy – wsparcie załogi. Aby móc rozwiązać konflikt pomiędzy zarządzającym, a jego podwładnymi, można wprowadzić do firmy związki kontrolowane. Proces ten polega na podziale załogi na wewnętrzne grupy oddziaływania, uszeregowane według dotychczasowej przynależności zawodowej (produkcja, handel, administracja). Przydzielając każdej z grup inne przywileje, wprowadza się antagonizmy nie między załogą a zarządem, a pomiędzy poszczególnymi grupami. Generalnym celem takiego działania jest bowiem zamiana konfliktu pracowników z zarządem na twórczą energię, która z czasem przemieni się w profity dla przedsiębiorstwa. Również w obliczu zagrożenia pracownicy są skłonni do rozwiązania konfliktów. W jednym z przedsiębiorstw pracownicy odstąpili od strajku po informacji zarządu, że w celu uniknięcia przestoju produkcyjnego do zakładu zostaną wprowadzeni nowi pracownicy, którzy przejmą ich uprawnienia.

Zagrożenie wrogim przejęciem

Sytuacją kryzysową dla przedsiębiorstwa stanowią także próby wrogiego przejęcia. Ich celem jest najczęściej zwiększenie udziału w rynku i umocnienie pozycji konkurencyjnej firmy. Wrogich przejęć dokonują także podmioty zainteresowane poznaniem tajemnicy technologicznej. Aby zabezpieczyć się przed ryzykiem wrogiego przejęcia, należy bezwarunkowo poznać metody ich przeprowadzania . Pozwoli to przeciwdziałających zapobiec problemom związanym z potencjalną utratą firmy. Do najpowszechniejszych i najczęściej stosowanych metod obrony przed wrogim przejęciem należy przede wszystkim monitoring zobowiązań i należności, który stanowi również obraz płynności przedsiębiorstwa. Monitorować należy także działania konkurencji, starając się przewidzieć ich plany i posunięcia. Należy również przestrzegać poufności w zakresie technologii i receptur stosowanych w firmie. Do innych form zabezpieczenia firmy przed wrogim przejęciem zalicza się także wykupy managerskie, czy specjalne zapisy w statucie spółki, uniemożliwiające wprowadzanie zmian w przedsiębiorstwie po przeprowadzeniu wrogiego przejęcia.

Kryzys jako szansa

Mimo, iż wielu zarządzających traktuje kryzys jako moment próby, stan ten nie musi oznaczać wyłącznie zagrożenia. Może być także szansą dla przedsiębiorców na analizę i ocenę swojej dotychczasowej działalności oraz – w przypadku wątpliwości – do wprowadzenia korzystnych zmian. Ich efektem może być wzmocnienie pozycji biznesowej i podniesienie konkurencyjności. Firmy wychodzące z kryzysu są zawsze bogatsze o cenne doświadczenia. Po pokonaniu przeciwności poprawia się ich wizerunek w branży, a zarządzający odpowiedzialni za pomyślne zwalczenie sytuacji kryzysowych postrzegani są jako odpowiedzialni i kompetentni.

Jak się zabezpieczyć przed niewypłacalnością kontrahentów

Przed nieuczciwymi kontrahentami nie da się całkowicie uchronić, ale możliwe jest zminimalizowanie zagrożenia poprzez odpowiednio dobrane narzędzia. Najszybszym sposobem, dającym największe gwarancje powodzenia transakcji, jest dokładne sprawdzenie partnera biznesowego pod kątem jego wiarygodności. Natomiast, najbardziej skomplikowane i czasochłonne są działania podejmowane po fakcie, takie jak windykacja należności, czy dochodzenie swoich praw na drodze sądowej.

Działania profilaktyczne

Każdy przedsiębiorca poprzez dobór optymalnych sposobów zabezpieczenia może zminimalizować szanse poniesienia strat związanych z niewypłacalnością kontrahentów.

W pierwszej kolejności, należy dokonać szacunku ryzyka utraty kapitału oraz przeprowadzić dodatkową analizę pod kątem wiarygodności kontrahenta. Należy odpowiedzieć sobie na podstawowe pytania: jakie jest właściwie pochodzenie kontrahenta? czy sam zaproponował współpracę? czy jest to podmiot polecony i sprawdzony?

Następnie, należy wykorzystać ogólnodostępne rejestry, raporty oraz bazy danych dotyczące dłużników takie jak: Krajowy Rejestr Dłużników czy Biuro Informacji Kredytowej. Za ich pomocą można łatwo sprawdzić daną firmę eliminując niegodnych zaufania przedsiębiorców. Trzeba pamiętać, że bazy te z różnych powodów, mogą być nieaktualne, lub mogą zawierać błędy, dlatego powinny być traktowane jedynie jako źródło pomocnicze w analizie sprawozdania finansowego danej spółki.

Podobnie jest z raportami i sprawozdaniami finansowymi. Takie dokumenty nie mogą być traktowane jako jedyne, wiarygodne, źródło analizy. Doświadczeni księgowi są w stanie przedstawiać dane, które często nie odzwierciedlają faktycznej kondycji spółki, delikatnie manipulując rzeczywistością.

Inna metodą pozyskania informacji gospodarczych jest rozeznanie o stanie majątkowym kontrahenta. Dotyczy to szczególnie małych i średnich firm prywatnych, o większościowym udziale własnościowym, monitorowanego przedsiębiorcy. Wnikliwego badania kontrahenta można dokonać dzięki firmom zewnętrznym, tzw. wywiadowniom gospodarczym. Przygotowane przez nich raporty są bardzo szczegółowe, zawierają informacje na temat historii oraz kondycji biznesowej spółki. Co ważne, raporty sporządzają specjaliści i eksperci z danej branży. Dzięki temu, ich wartość merytoryczna i użytkowa jest bardzo wysoka. Przedsiębiorstwa często nie posiadają takiego know-how czy wyspecjalizowanej kadry, która jest w stanie przygotować taki materiał. Wywiadownie gospodarcze prowadzą ciągły monitoring rynku, nie tylko pod względem finansowym, ale bardzo często pod względem różnych aspektów komunikowania przedsiębiorstwa z otoczeniem (doniesienia z mediów, panujący „klimat” wokół firmy). Decyzje o zleceniu przygotowania analiz i raportów przez wywiadownie gospodarcze, muszą być dobrze przemyślane, i zależą od dwóch paru aspektów, przede wszystkim: wielkości transakcji i skali działania kontrahenta.

Każda z przedstawionych metod ma wiele wad i zalet. Próbując zbadać wiarygodność danego przedsiębiorcy, w swojej analizie powinniśmy stosować zasadę co najmniej trzech źródeł. Dzięki temu zmniejszmy szanse na popełnienie błędu przy doborze przyszłego partnera biznesowego.

Metody zabezpieczenia i windykacji

Jeżeli wiarygodność partnera biznesowego pozostaje niska, a mimo wszystko zdecydujemy się na podjęcie operacji biznesowych z tym podmiotem, należy zabezpieczyć się przed utratą kapitału. Prostym sposobem zabezpieczenia firmy przed niewypłacalnością kontrahentów jest ubezpieczenie należności w jednej ze specjalistycznych spółek ubezpieczeniowych.

Decyzja taka powinna zależeć od procentowej wielkości wątpliwych należności w strukturze całego portfela. Większość ubezpieczycieli nie oferuje ubezpieczenia na części kapitału, np. 5%, ale wymaga poręczenia całości. Dlatego też firma powinna przeprowadzić dokładną analizę potencjalnych strat wynikających z nieściągniętej należności.

Może się bowiem okazać, że koszt ubezpieczenia, nawet krótkoterminowego, znacznie przewyższy koszt potencjalnych strat kapitału. W skrajnych wypadkach może on zostać nawet zwielokrotniony, np. poprzez wydłużenie okresu windykacji należności lub potrzebę skorzystania z dodatkowych, niestandardowych usług. Szczególnie narażeni na popełnienie błędów są przedsiębiorcy niezajmujący się zawodowo finansami. Spółki ubezpieczeniowe posługują się często umowami, dzięki którym mogą indywidualnie podejmować kroki w celu windykacji długów, a takie działanie zawsze pociąga za sobą dodatkowe koszty.

Argumentem przemawiającym za ubezpieczeniem portfela należności jest fakt, że spółki ubezpieczeniowe są doświadczone w windykacji niespłaconych należności i posiadają niezbędną do tego wiedzę i narzędzia. Przedsiębiorcom do podjęcia decyzji o zabezpieczeniu portfela często wystarcza sama świadomość, iż w razie niewypłacalności kontrahenta będą mieć po swojej stronie wsparcie w postaci specjalistycznej firmy.

Firmy posiadające stałych, sprawdzonych i wieloletnich dostawców, praktycznie nie stosują takich zabezpieczeń. Często zdarza się, że duże korporacje, działające w konkretnym sektorze, mają tych samych podwykonawców, dostawców materiałów, produktów czy usług od lat, co gwarantuje im pewność płatności. Istnieją również międzynarodowe marki, które w procedurach mają zapisany obowiązek ubezpieczania wszystkich transakcji finansowych.

Dlatego ubezpieczenia danej transakcji zawsze należy rozważyć indywidualnie w zależności od konkretnej sytuacji biznesowej, np. wejście spółki na nowy rynek, segment, czy wprowadzenie nowego produktu prawie zawsze wiąże się z ryzykiem, w tym finansowym. Zdobywanie jak największej części rynku może się wiązać z ryzykiem niewypłacalności kontrahentów. To znaczy, podczas zawierania dużej liczby transakcji sprzedażowych zwrot finansowy jest znacznie opóźniony albo nie ma go wcale. W takim wypadku koszty ubezpieczenia tego ryzyka można potraktować jako koszt wejścia na dany rynek, segment (quasi-marketiongowe).

Ostateczna decyzja o ubezpieczeniu portfela zawsze należy do spółki. Jej podjęcie powinno bazować, na podstawie rzetelnie przeprowadzonej analizy konieczności takiej decyzji, bez wywierania presji i lobbingu spółek ubezpieczeniowych.

Kolejną metodą zabezpieczenia przedsiębiorcy, w razie zaistnienia ryzyka utraty kapitału, jest wystawienie weksla przez kontrahenta. Weksel, jako papier wartościowy, wystawiony bądź przez właściciela spółki, bądź w jej imieniu, skutecznie zabezpiecza transakcje finansowe i w razie nieterminowej spłaty daje podstawę do jej odzyskania. Forma ta ma jedną zasadniczą wadę: nie jest w Polsce tak popularna i powszechna jak w krajach Europy Zachodniej czy USA.

Podobny mechanizm jak papiery wartościowe, mają poręczenia majątkowe osób trzecich. W drodze oficjalnej ręczą one własnym majątkiem za zobowiązania finansowe innej osoby. Roszczeń takich można dochodzić, w przypadku konieczności windykacji, na drodze sądowej.

Lepiej zapobiegać niż leczyć

Niemal jak w każdym wypadku, tak i w zabezpieczeniu portfela należności przed nieuczciwymi kontrahentami, najskuteczniejszym i najtańszym narzędziem jest profilaktyka. Powinna bazować na rzetelnie i dogłębnie przeprowadzonej analizie wiarygodności partnera biznesowego. Jest to operacja warta poświęcenia czasu i środków, gdyż leczenie i naprawianie późniejszych błędów często może się okazać dużo trudniejsze. Utrata środków, spowodowana zaniedbaniem kontrahenta to często najmniejszy koszt bezpośredni, a windykacja długów, czy to za pośrednictwem spółki ubezpieczeniowej czy sądów powszechnych, może być długim i bardzo kosztownym procesem.